«Γιορτινές μέρες, θείες μέρες»… Η θαλπωρή όμως και η γλυκιά ζεστασιά – η ασφάλεια – εκλείπουν από τις ψυχές των ανθρώπων. Το μόνο που υπάρχει είναι αυτή η εντολή που επιβάλλεται από τη σύμβαση των ημερών και που, ως αυταπάτη, ναρκώνει το νου: το «(πρέπει να) περνάμε καλά».
«Θείες και γιορτινές μέρες». Και οι κολασμένοι-ταλαιπωρημένοι συνάνθρωποί μας, οι αδύναμοι και χωρίς μοίρα στον ήλιο, συνεχίζουν να χάνονται. Πρόσφατα, αυτές τις «φωτεινές μέρες» βρέθηκαν νεκροί οι κατατρεγμένοι από τη σκληρότητα της κοινωνίας συνάνθρωποί μας: μετανάστες στον Έβρο, άστεγοι στον Βόλο. Εγκαταλελειμμένοι στο ψύχος της μη-ανθρωπιάς.
Όμως, αυτές οι μέρες (ο χρόνος) του μη-ανθρώπου, τελειώνουν. Για να εγκαθιδρυθεί ο χρόνος και η τάξη του αληθινά ανθρώπινου: των καταφρονεμένων, κυνηγημένων, των βασανισμένων, από την αφιλόξενη καπιταλιστική κοινωνία και τη σκληρή ζωή, υπάρξεων.
Ο Άνθρωπος, στην οικουμενική αλήθεια του, θα επικρατήσει, τελικά, σε πείσμα του μη-ανθρώπου*.
* Αν εννοήσουμε τον Άνθρωπο ως μια οικουμενική-καθολική (και, άρα, συμπαντική-ουνιβέρσαλ) κατηγορία, τότε ο ταξιδιώτης, ο διωγμένος, ο αδύναμος, ο φτωχός, ο βασανισμένος είναι υπό αυτή την έννοια πιο κοντά στην αληθινή φύση του ανθρώπου. Η περιπέτεια, το ταξίδι-περιπλάνηση, η σύγκρουση, η οδύνη, είναι ίσως η ίδια η ουσία του κόσμου. Άρα, ό,τι εννοούμε ως ανθρωπινότητα.
Ενώ, ο βολεμένος καταναλωτής, ο παθητικός θεατής, ο εκμεταλλευτής-εξουσιαστής, ο αμέτοχος-αδιάφορος, ο μη αλληλέγγυος είναι η πτώχευση-διαστρέβλωση-παρακμή του ανθρώπινου-της ουσίας του ανθρώπου.
1/1/2012
Δημήτρης Φασόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου