Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΟΥ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΟΥ
"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΟΥ"
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Mandela - Free Spirit

Mandela - Free Spirit

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Στην Παλαιστίνη και παντού, οι καταπιεσμένοι να γυρίσουν την πλάτη στην εξουσία










Οι δολοφονικές στρατιωτικές επιθέσεις του Ισραήλ εναντίον αμάχων στην Παλαιστίνη σίγουρα είναι καταδικαστέα και ειδεχθής πράξη. Οι βομβαρδισμοί και οι δολοφονίες παιδιών και αθώων πρέπει να σταματήσουν πάραυτα. Πόσο ακόμα αίμα αθώων παιδιών αντέχει η (εξουσιαστική και εξουσιαζόμενη) ανθρωπότητα και η ιστορία; Πόση ακόμη ύβρις; Είναι απύθμενος αυτός ο βόρβορος στον οποίο έχουν κατρακυλήσει; Η εξουσία δεν ανέχεται αμφισβητήσεις και αντιστάσεις, δεν επιθυμεί να χάσει ούτε χιλιοστό από την επικράτειά της και τη δύναμή της. Οι σύγχρονοι πόλεμοι έχουν ως κύριο στόχο τους αμάχους και είναι πολύ περισσότεροι ανήθικοι και εγκληματικοί από πολέμους περασμένων αιώνων, ακόμη και μαζικών. Οι επιθέσεις και η εισβολή στη Γάζα πρέπει να σταματήσουν πάραυτα – είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Πρέπει να σταματήσει ο στρατιωτικός αποκλεισμός των παλαιστινίων και να δημιουργηθεί ανεξάρτητο κράτος που να συνυπάρχει ειρηνικά με το Ισραήλ. Οι διαμαρτυρίες και οι πράξεις αλληλεγγύης και καταδίκης πρέπει άμεσα να γενικευτούν διεθνώς.
 Όμως υπάρχει και κάτι που σπάνια κριτικάρεται από τους ειρηνιστές και την αριστερά: το ότι οι φονταμενταλιστικές ηγεσίες είναι εξουσιαστικές και ότι επιδιώκουν την εξόντωση γενικώς των ισραηλινών-των εβραίων. Η αντίσταση και η σύγκρουση με τη σιωνιστική εξουσία είναι θεμιτή και δικαιολογημένη, όμως τα μέσα που χρησιμοποιείς αντανακλούν τις ηθικές αξίες, το κοινωνικό όραμα και τους στόχους σου. Το να ρίχνεις πυραύλους αδιακρίτως, έστω και αν δεν επιφέρουν αντίστοιχες απώλειες με αυτές που υποφέρουν οι παλαιστίνιοι, σίγουρα δείχνει ότι στόχος σου είναι, αν μπορούσες, να εξοντώσεις τους ισραηλινούς. Χρησιμοποιείς τις μεθόδους του εχθρού σου, με τα ίδια ανήθικα-εγκληματικά και εξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Κανονικά, η αριστερά και οι επαναστάτες θα έπρεπε να επιδιώκουν και να προπαγανδίζουν την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς, με όσο γίνεται πιο ευνοϊκούς από ταξική άποψη όρους, δηλαδή τον απεγκλωβισμό των καταπιεσμένων από τις εξουσίες-ηγεσίες τους, από τα εξουσιαστικά δόγματα και φανατισμούς. Η αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής και ο αγώνας για ελευθερία θα είχε τότε ένα άλλο νόημα και μήνυμα προς τους κολασμένους όπου γης. Όσο οι καταπιεσμένοι, οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι είναι δέσμιοι ανταγωνιστικών εξουσιών, οι πόλεμοι και οι ανθρωπιστικές τραγωδίες θα είναι στην ημερήσια διάταξη. Προέχει πάντως η κατάπαυση του πυρός και η ειρήνευση με ελευθερία-ανεξαρτησία των παλαιστινίων. Αυτός είναι και ο στόχος ενός παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης (που ωστόσο είναι ζητούμενο).  
Επίσης, αν επιλέγουμε τη σκοπιά του αντικειμενικού κριτή,  σημαίνει να κατανοείς τα πράγματα και όχι να προβάλλεις τις ιδέες σου στα γεγονότα και την πραγματικότητα. Συνεπώς  θα πρέπει να μπαίνεις και στη θέση της άλλης πλευράς. Ανάμεσα σε άλλα,  διακυβεύεται για την εξουσία και στα δύο μέρη η «πατρότητα» και η με βάση το «δίκαιο» (κρατικο-εθνικό) κατοχή εδαφών (επικράτεια), σύμφωνα με γενικόλογα «ιστορικά δίκαια» και την καταγωγή ενός λαού. Φυσικά, η εδαφική κυριαρχία υποκρύπτει ταξικές σχέσεις εξουσίας και ανισότητας καθώς επίσης και γεωπολιτικά αντικρουόμενα συμφέροντα και σχέδια στην ευρύτερη περιοχή. Οι άραβες θεωρούν ιερά τα εδάφη της Παλαιστίνης και του Ισρλαήλ και ότι τους ανήκουν δικαιωματικά, γιατί κατοικούσαν εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων, ακόμη και από πάντα, από την αρχή του χρόνου… Ωστόσο, το αντίστοιχο επιχείρημα μπορούν να επικαλεστούν και οι εβραίοι κάτοικοι του ισραηλινού κράτους, καθότι έχουν παρουσία από πολύ παλιά στην περιοχή. Μια περιοχή με εξίσου σημαντική συμβολική αξία και σημασία ιερού τόπου για αυτούς. 
Το ισραηλινό κράτος σίγουρα είναι μια σιδερόφραχτη εξουσία, με μια υπερσύγχρονη υπεροπλία και καλά εκπαιδευμένο στρατό. Αν δούμε όμως χωρίς δογματισμούς και προκαταλήψεις την ιστορία του και το υπό ποιες συνθήκες αυτό δημιουργήθηκε, θα διαπιστώσουμε ότι βρισκόταν περικυκλωμένο από φονταμενταλιστικά και επεκτατικά αραβικά κράτη, και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο θωρακίστηκε και «κλείστηκε στον εαυτό του» (εκτός βέβαια ότι είναι ο χωροφύλακας των αμερικανικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων στην περιοχή). Τόσο οι ισραηλινοί όσο και η κρατική εξουσία θεωρούν ότι είναι περικυκλωμένοι και ότι απειλούνται από φανατικούς φονταμενταλιστές. Ας μην ξεχνάμε ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις, και ιδιαίτερα οι πιο ακραίες, δεν δέχονται στο πρόγραμμά τους τη συνύπαρξη με τους ισραηλινούς· τουναντίον, θέλουν να τους εξοντώσουν-εξαφανίσουν, ει δυνατόν να μην υπάρχουν δηλαδή (πρόσφατα, ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ζήτησε τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος- σφυγμομέτρηση μεταξύ των αράβων και των εβραίων που ζουν στο Ισραήλ, προκειμένου να διαλυθεί το «σιωνιστικό κράτος»). Αυτή λοιπόν δεν είναι παρά μια εξουσιαστική-ολοκληρωτική αντίληψη και στάση.
Και αυτό στενεύει πολύ τα περιθώρια και τις ευκαιρίες-προοπτικές για ειρήνη και διάλογο μεταξύ των δύο πλευρών. Βέβαια, σ’ αυτό το σημείο άνετα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο αδύνατος έχει το δίκιο με το μέρος του και ότι αν του ασκείς κριτική αβαντάρεις τον ισχυρό. Η απάντηση σε αυτό το επιχείρημα είναι ότι ο αδύναμος δεν κατέχει εκ των προτέρων και αναγκαστικά το αλάθητο ή το χαρακτηριστικό του ιερού, του άσπιλου και αμόλυντου. Ο αδύνατος θα κάνει τα ίδια αν έρθει στη θέση του ισχυρού. Για αυτό η μόνη θεμελιώδης πρόταση είναι η επανάσταση και χειραφέτηση των ανθρώπων από την εξουσία και τους ηγέτες τους. Γιατί τι αλλάζει αν βγει από τη μέση το Ισραήλ και έχουν το πάνω χέρι οι άραβες και οι εν προκειμένω οι Παλαιστίνιοι; Ή μήπως είναι καλύτερα να γίνει όλος ο κόσμος Ισλάμ;    
Επομένως, η παλαιστινιακή αντίσταση είναι κατανοητή και δίκαια(όχι όμως οι τυφλές ρουκέτες μέσα στον κόσμο, ή οι επιθέσεις αυτοκτονίας παλιότερα, που είναι εξίσου ολοκληρωτικό-εξουσιαστικό και ανήθικο)[1] ενάντια στον σιωνιστικό στρατό κατοχής. Είναι δίκαιο να διεκδικεί και να αγωνίζεται για μια ευνοϊκή συμφωνία και ειρήνη, με βασικό αίτημα την άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Αν όμως δεν σβήσει από το πρόγραμμά της την εξόντωση-εξαφάνιση του εβραϊκού λαού, τότε δεν έχει κανένα νόημα ο αγώνας: ούτε αποτέλεσμα θα έχει, γιατί ούτε το Ισραήλ θα δεχτεί κάτι τέτοιο, ούτε και είναι ηθικά νομιμοποιημένος. Ας σκεφτούμε: ας υποθέσουμε πως θα υποχωρήσει και θα ηττηθεί το Ισραήλ. Είναι αυτό λύση; Μα τα αραβικά κράτη που είναι εχθρικά απέναντί του θα αναλάβουν αυτά ρόλο βεληγκέκα στην περιοχή και θα προσπαθήσουν να το αφανίσουν από τον χάρτη. Οι λαοί όμως δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Για αυτό η μόνη ριζική και τελικά ρεαλιστική λύση είναι η επανάσταση των λαών και η χειραφέτησή τους από την εξουσία, η αυτοδιεύθυνση της ζωής τους και η παγκόσμια ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία.
Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να ενωθούν ενάντια στους εξουσιαστές-αφέντες τους. Επανάσταση για την Ειρήνη, την Ελευθερία και την Αλληλεγγύη των προλετάριων, των ανθρώπων.  Μόνο έναν τέτοιο πρόταγμα μπορεί να είναι επαναστατικό. Και ένα γνήσιο ειρηνιστικό κίνημα αλληλεγγύης μόνο με την αιχμή αυτή μπορεί και πρέπει άμεσα να δημιουργηθεί. Να αρνείται κάθε εξουσία, φανατισμό και ανορθολογισμό που κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές καταπιεσμένων, κολασμένων. Επειδή όμως πρέπει να γίνει και κάτι άμεσα, πρέπει να απαιτήσουμε ειρήνη τώρα και αλληλεγγύη στους λαούς, άμεση κατάπαυση του πυρός και δημιουργία ενός μετώπου και ενός δημόσιου χώρου διαλόγου των δύο λαών, άμεσα, χωρίς διαμεσολάβηση εξουσιών, μέσα από αυτοοργανωμένες δομές, συλλογικότητες, φόρουμ και κινήσεις πολιτών, συνδικάτα, ενώσεις εργαζομένων.
Μέχρι τώρα πάντως, αυτό που φαίνεται είναι ότι στην κοινή γνώμη ενισχύεται το κύρος της σιωνιστικής κυβέρνησης (αν και το τεράστιο κόστος απώλειας αθώων ζωών μπορεί να προκαλεί μεσομακροπρόθεσμα και ρήγματα στο κυβερνητικό στρατόπεδο και την κοινή γνώμη). Είναι δυνατόν όμως όταν υπάρχουν ρουκέτες, τρόμος, και άρα μίσος, να υιοθετήσουν οι ισραηλινοί τα αιτήματα των παλαιστινίων και να κατέβουν στους δρόμους για να γίνει ειρήνη; Ή, αντίθετα, οι πολίτες του Ισραήλ θα απαιτούν περισσότερη βία από την κυβέρνησή τους ενάντια στους παλαιστίνιους,; Αλλά και αντίστροφα, είναι δυνατόν οι παλαιστίνιοι με τόσα θύματα και τρόμο από τις ισραηλινές επιθέσεις να δεχτούν να ζήσουν ειρηνικά με τους γείτονές τους; Ο πόλεμος φέρνει πόλεμο, μίση και πάθη. Το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι οι λαοί να σιχαθούν και τον εαυτό τους, να απηυδήσουν από το άδικο αίμα που ρέει στους δρόμους και κάνουν ειρήνη, και έτσι ίσως μπορούν να προχωρήσουν παρακάτω.      
Το ζητούμενο αυτού το κειμένου είναι να δείξει την έλλειψη λογικής που επιφέρει ο φανατισμός, η πολιτική τακτική και τα εξουσιαστικά σχέδια και στόχοι. Η πρωτοβουλία και η απόδειξη καλής θέλησης σίγουρα βρίσκεται στη μεριά και στην ευθύνη του πιο ισχυρού, του Ισραήλ: αν θέλει να δείξει ηθική ανωτερότητα και μεγαλοθυμία πρέπει να δεχτεί τους όρους της αντίστασης των αποκλεισμένων και να σταματήσει την αιματοχυσία. Αλλά και η αντίσταση θα πρέπει να δείξει ανάλογη στάση ηθικής ευθύνης και πολιτικής ωριμότητας. Πρέπει να συμβάλει έμπρακτα μαζί με το Ισραήλ στην ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών. Όποιος αθετήσει τη συμφωνία ή την προβοκάρει είναι υποκριτής και οδηγεί την ανθρωπότητα στην καταστροφή.
Η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συνύπαρξη των δύο λαών: ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος και συγκατοίκηση στις διαφιλονικούμενες πόλεις όπως η Ιερουσαλήμ (γιατί να μην τολμήσουμε να σκεφτούμε και ένα κράτος;).
Εξουσιαστές σπίτια σας, καταπιεσμένοι όλου του κόσμου ενωθείτε για την επανάσταση και την πραγματική ειρήνη και συναδέλφωση των λαών.  
ΥΓ: Την ειρήνη και συμφιλίωση κάποια κέντρα σίγουρα δεν τη θέλουν: γιατί όποτε ανοίγει μια προοπτική συνομιλιών και ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, γίνεται μια προβοκάτσια που αναζωπυρώνει τα μίση και τα πάθη, δικαιολογεί τις φανατικές-εγκληματικές πράξεις και ιαχές πολέμου, κλείνοντας και πάλι τους δρόμους της ειρήνης. Αυτός ο φαύλος κύκλος μόνο αδιέξοδο και διαρκής παγίδα είναι για τους δύο λαούς, πολύ περισσότερο για τους πιο ανίσχυρους και ευρισκόμενους στη χειρότερη θέση, τους παλαιστίνιους.
25/7/2014
Δημήτρης Φασόλης


[1] Διευκρίνιση:  άλλο σημαίνει κατανοώ, που ως πράξη και στάση προϋποτίθεται-προηγείται, για να κάνεις κριτική στον άλλο (δηλαδή αρχικά προσπαθώ να καταλάβω το νόημα των πράξεών του, να μπω στη θέση του, στην κατάσταση που βιώνει και στον ψυχισμό του, να καταλάβω τα αίτια των πράξεών του και τους στόχους-αρχές που τις διέπουν). Και άλλο σημαίνει δικαιολογώ (δηλαδή ότι αποδίδω δίκαιο, ότι έχουν μια δικαιολογητική και αξιολογική βάση οι πράξεις του άλλου). Και άλλο επίσης σημαίνει συμφωνώ και επικροτώ τις ενέργειες του άλλου, πράγμα το οποίο δεν ταυτίζεται με τα δύο προηγούμενα, όπως δεν ταυτίζεται φυσικά η κατανόηση με την δικαιολόγηση. Οι τρεις αυτές στάσεις έχουν τη χρονική σειρά που προανέφερα, εφόσον συνιστούν φυσικά προϋποθέσεις για να κάνει κανείς κριτική και να πάρει θέση όσον αφορά τις ενέργειες, τα λόγια και τις ιδέες κάποιου ή κάποιων, δηλαδή σε ατομικό η συλλογικό-ομαδικό επίπεδο. 
                                                                                                                                                                                

1 σχόλιο:

  1. Καλημέρα
    Γράφεις :
    Διευκρίνιση: άλλο σημαίνει κατανοώ, που ως πράξη και στάση προϋποτίθεται-προηγείται, για να κάνεις κριτική στον άλλο (δηλαδή αρχικά προσπαθώ να καταλάβω το νόημα των πράξεών του, να μπω στη θέση του, στην κατάσταση που βιώνει και στον ψυχισμό του, να καταλάβω τα αίτια των πράξεών του και τους στόχους-αρχές που τις διέπουν).

    Το ζήτημα είναι πώς κατανοώ. Φαίνεται, όπως το παρουσιάζεις, σαν η κατανόηση να είναι μιά αντικειμενική διαδικασία. Αυτή η άποψη δλδ ότι ο νους αποτελεί το εργαλείο με το οποίο προσεγγίζουμε τα γεγονότα έκανε γιά την εποχή του ανερχόμενου καπιταλισμού. (cogito ergo sum). Νομιμοποιούμαστε να χρησιμοποιούμε τέτοια μοντέλα σήμερα; Θάθελα τη γνώμη σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή