Η ακροδεξιά, ρατσιστική, φασιστική ιδεολογία, αν και έχει υποτιμηθεί αυτή η πτυχή της, είναι σύμφυτη με τον παραλογισμό και την παράνοια. Η ακραία πίστη και το φανατικό μίσος ενάντια στον «διαφορετικό» συνάνθρωπο, είναι εντελώς παράλογη, γιατί ακριβώς στηρίζεται σε αναληθείς θέσεις για τη φύση των ανθρώπων, των κοινωνιών και πολιτισμών. Όση γνώση και αν διαθέτει κάποιος, αφού στηρίζεται πάνω σε α-νόητες, μη λογικές βάσεις θα καταλήξει στην ίδια θέση, σε μια φανατική και μισαλλόδοξη στάση ζωής.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι όλα τα κείμενα ιδεολογικοπολιτικής προπαγάνδας ή ειδησεογραφικών σχολιασμών που μπορεί να δει κανείς σε ακροδεξιά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, εκπέμπουν και αναπαράγουν αυτόν τον παραληρηματικό και φανατικό λόγο. Λόγοι οι οποίοι ανακαλύπτουν αποδιοπομπαίους εχθρούς, αποδίδοντάς τους τη ρετσινιά του διαφορετικού με την έννοια του κατώτερου και του απειλητικού, που πρέπει να εξαλειφθεί για να συνεχίσει το ανθρώπινο γένος να πορεύεται στον «σωστό» δρόμο. Ιδεολογίες οι οποίες συντονίζονται εύκολα με διαταραγμένες προσωπικότητες, με καταπιεσμένα ή κακοποιημένα από την παιδική του ηλικία άτομα.
Λόγοι και ιδεολογίες λοιπόν, που όταν συναντηθούν με τέτοιους ψυχισμούς, εξωθούν σε εγκληματικές πράξεις απύθμενου μίσους και θρησκευτικού φανατισμού. Βέβαια, πίσω από τέτοιες ιδεολογικές θέσεις δεν υπάρχουν μόνο διαταραγμένα άτομα και θα ήταν σοβαρό λάθος να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες και τα αίτια εξάπλωσης της νεοναζιστικής βίας αποκλειστικά και μόνο σε ψυχολογικούς παράγοντες. Το μπλοκ εξουσίας που πραγματικά κυβερνά στον σύγχρονο καπιταλισμό, η ιθύνουσα οικονομική τάξη, χρησιμοποιεί και καλλιεργεί τον φασισμό, όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία στη Γερμανία και στην Ιταλία. Τον χρησιμοποιεί, από τη μία, ως πέμπτη φάλαγγα για να καταστέλλει κάθε ριζοσπαστική-ανατρεπτική κίνηση από τα κάτω και, από την άλλη, ως αποπροσανατολισμό και ελεγχόμενη διοχέτευση της οργής και της αγανάκτησης των προλετάριων και των άλλων καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων σε κατευθύνσεις που εξυπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα για την ισχυροποίηση και διαιώνισή του.
Συνεπώς, οι θεωρητικοί του φασισμού και μορφωμένοι είναι και σώας τα φρένας έχουν. Εκτός, όπως ειπώθηκε πριν, από το γεγονός ότι η μόρφωση και η θεωρία τους στηρίζεται σε εντελώς παράλογες-αναληθείς και απάνθρωπες παραδοχές.
Σε περιόδους κρίσης και δομικής αστάθειας του συστήματος, όπως η σημερινή, προβάλλει ακόμα πιο επιτακτική και σωτήρια για την καπιταλιστική οικονομία, η αντισυνταγματική εκτροπή προς ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, είτε καλυμμένο είτε απροκάλυπτα δικτατορικό. Αυτή η προοπτική και δυναμική των νεοναζιστικών κινημάτων, δυστυχώς, υποτιμάται από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Απορίας άξιο είναι το γεγονός ότι υποτιμάται από την αριστερά – τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο – ακόμα περισσότερο και από τις αστικοδημοκρατικές δυνάμεις, οι οποίες, με αφορμή γεγονότα όπως το πρόσφατο στη Νορβηγία, καταδικάζουν το μίσος ενάντια στο διαφορετικό, και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την εξάπλωση του ρατσισμού και την ορατή πιθανότητα αντιδημοκρατικής εκτροπής.
Ο προσεχτικός και συστηματικός σχεδιασμός της δολοφονικής επίθεσης στη Νορβηγία από έναν φονταμενταλιστή και φανατικό ακροδεξιό, φανερώνει ότι στην παρανοϊκή φύση της ψυχοπαθολογίας συνυπάρχει και μια τυπική λογική που εξυπηρετεί το παράλογο σχέδιο και στόχο. Το σχέδιο και ο στόχος θεωρούνται υψηλές αξίες, χάρη στην πανίσχυρη επιρροή της φασιστικής ιδεολογίας στο φαντασιακό και στην ψυχοσύνθεση του ατόμου, το οποίο θεωρεί ότι δρα για να υπηρετήσει ένα υπερβατικό όραμα.
Ταυτόχρονα όμως δείχνει ότι κάποιοι κύκλοι απεργάζονται εδώ και πολύ καιρό ένα σχέδιο μαζικής τρομοκράτησης των κοινωνιών, ώστε αυτές από κοινωνίες ανοιχτές και ανεκτικότητας του διαφορετικού, να γίνουν κλειστοφοβικές και ρατσιστικές. Ιδιαίτερα στη νορβηγική κοινωνία, όπου έχει κατακτήσει μια σχετική άμβλυνση των ταξικών ανισοτήτων και αντιθέσεων, ένα κλίμα δημοκρατικότητας και ανεκτικότητας, αφού τα στεγανά ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, ανάμεσα στην πολιτική ελίτ (ακόμα και την ίδια τη βασιλική οικογένεια) και τους πολίτες, ήταν απόντα. Έτσι, το χτύπημα σε ένα ζωντανό παράδειγμα ανοικτής και προοδευτικής κοινωνίας είναι ένας ευφυής άμεσος στόχος στο υπό εξέλιξη μεσοπρόθεσμο σχέδιο πισωγυρίσματος της Ευρώπης σε συντηρητικές και πρωτόγονες καταστάσεις φόβου και καχυποψίας για τον διπλανό και τον διαφορετικό. Με απώτερο στόχο βέβαια, να κυριαρχήσει ο νεοφασισμός ως κοινωνικοπολιτικό σύστημα και πολιτισμικό-ανθρωπολογικό μοντέλο.
Η κίβδηλη δημοκρατία των σύγχρονων κοινωνιών αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι μέχρι τώρα ανεχόταν την ύπαρξη, τη δράση και τον πολλαπλασιασμό ακροδεξιών και νεοναζιστικών οργανώσεων και κομμάτων σε όλη την Ευρώπη. Το επιχείρημα-πρόσχημα είναι ότι στη δημοκρατία επιτρέπονται ακόμα και οι αντίθετες ή ακραίες απόψεις και θέσεις, αρκεί να μην γίνονται βίαιες πράξεις και ανοιχτές ρατσιστικές ενέργειες. Κάτι το οποίο εκμεταλλεύονται οι επίδοξοι φύρερ για να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Και όταν το έδαφος είναι έτοιμο, δεν θα έχουν κανένα ηθικό ενδοιασμό για τα αποτρόπαια εγκλήματά τους ούτε η εφησυχασμένη κοινωνία ή οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις θα είναι σε θέση να τους εμποδίσουν.
Τέλος είναι εξίσου σημαντικό και απαραίτητο να επισημανθεί ότι τη μισαλλοδοξία, τον φανατισμό και την ψυχοπαθολογία τη γεννάει το ίδιο το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Μέσα από έναν τρόπο ζωής που επικεντρώνεται στην υποκρισία, στην ανελευθερία, στην αλλοτρίωση από τον πραγματικό μας εαυτό, αφού ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να ζει επικεντρωμένος (εγκλωβισμένος) σε αριθμητικά-ποσοτικά μεγέθη, σε υποχρεώσεις και πλαστές ανάγκες που του επιβάλλονται από τα πάνω, όπου αναγκάζεται να κάνει συνεχώς συμβιβασμούς και ψυχρούς υπολογισμούς για να έχει δουλεία αλλά και κοινωνικές σχέσεις και συναναστροφές. Μια ζωή κενή, όπου δεν υπάρχει πραγματικό βίωμα και υπαρξιακή ικανοποίηση-ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Μια ζωή όπου λείπει το νόημα, οι αξίες και τα ιδανικά, απαξιωμένα και απεμπολημένα από τον ψυχρό οικονομισμό και την αποθέωση της κατανάλωσης και την ποσότητας, ως ύψιστης αξίας. Είναι φυσικό επακόλουθο λοιπόν το υπαρξιακό ξέσπασμα των καταπιεσμένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων σε πράξεις που τις βιώνουν ως αυθεντικές, ακόμη και ως καταξιωμένες ηθικά και ιστορικά, που σημαίνουν έναν οριστικό διαχωρισμό με τη μιζέρια της καθημερινής επιβίωσης. Τα βασίλειο λοιπόν του κέρδους, του εγωισμού και του ανταγωνισμού παράγει το μίσος, το φθόνο και την υπαρξιακή εξαθλίωση.
Επομένως, ο αντικαπιταλισμός δεν μπορεί παρά να συνδέεται άρρηκτα με τον αντιφασισμό-αντιναζισμό. Και τα δυο αυτά αιτήματα είναι επίκαιρα σήμερα, ίσως όσο ποτέ άλλοτε. Γιατί στην ιστορική αυτή καμπή που η ανθρωπότητα δείχνει να θέλει συνειδητά την υπέρβαση του καπιταλισμού και της εξουσίας, υπάρχει ο ορατός κίνδυνος να πισωγυρίσουμε σε έναν αποκρουστικό καπιταλισμό φάντασμα, αφού θα έχει ανασύρει στο προσκήνιο τις πιο σκοτεινές πλευρές του ανθρώπινου είδους και της ιστορίας.
Αθήνα 25/7/2011
Δημήτρης Φασόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου