Και πολύ περισσότερο υπόθεση μιας μόνο πόλης ή γειτονιάς; Η κριτική μου ίσως δυσαρεστήσει πολλούς αλλά προσπαθεί να συμβάλει στο ξεκαθάρισμα της φυσιογνωμίας και των στόχων του κινήματος. Από την άλλη ξέρω ότι το κίνημα αυτό είναι κάτι καινούριο και υπερβαίνει τα μέχρι τώρα δεδομένα και τις προηγούμενες εμπειρίες μας. Γι’ αυτό και υπάρχουν πολλές και διαφορετικές επιμέρους απόψεις, προοπτικές και θέλω, σχεδόν όσα είναι και τα υποκείμενα που συμμετέχουν σε αυτό. Και αυτό είναι και καλό, καταρχήν. Δεν φτάνει όμως από μόνο του, γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να ευνοείται η σύγχυση και η ενσωμάτωση-αφομοίωση σε παλιά σχήματα, προκαταλήψεις και στερεότυπα.
Για να έρθω όμως στο συγκεκριμένο ζήτημα που θέλω να σχολιάσω, τι νόημα έχει να λένε κάποιοι ότι η Ευρώπη και ο κόσμος ανήκουν στην Ελλάδα, και μάλιστα σε μια περιφέρεια (Πελοπόννησος) και ιδιαίτερα σε μια πόλη (Σπάρτη);* Μπορεί ο ενθουσιασμός που φέρνει το κατέβασμα του κόσμου στις πλατείες και τους δρόμους να μας κάνει να ξεχνάμε ότι το παράδειγμα της αντίστασης το πήραμε από τους κολασμένους και ξεχασμένους αυτού του πλανήτη, τους Αφρικανούς και τους Άραβες, ενώ εμείς ήμαστε μέχρι πρότινος βολεμένοι στους καναπέδες μας; Η απάντηση είναι ότι ναι, μπορεί.
Η υπόθεση όμως του αγώνα για να απαλλαγούμε από ένα φαύλο καθεστώς αδικίας, ανισότητας και εξουσίας, στην πραγματικότητα βαθιά αντιδημοκρατικό, είναι αγώνας όλων των ανθρώπων, όλου του πλανήτη. Το πλανητικό γεγονός της Φουκουσίμα θα είναι πάντα εδώ για να μας το θυμίζει. Όπως και το γεγονός της τεράστιας οικολογικής καταστροφής που απειλεί όλα τα οικοσυστήματα της γης, αποτέλεσμα της αδηφάγας καπιταλιστικής οικονομίας και της χυδαίας-εγωιστικής κατανάλωσης που προωθεί με την πλύση εγκεφάλου.
Είμαστε όλοι παιδιά από μια κοινή μήτρα και έχουμε κοινή μοίρα να αντιμετωπίσουμε το παράλογο οικονομικο-κοινωνικό σύστημα που απειλεί να μας καταστρέψει όλους τους ανθρώπους και τη φύση. Η αντίσταση και η αξιοπρέπεια δεν είναι προνόμιο ή χάρισμα κανενός λαού, τόπου, ομάδας ή φυλής. Είναι ίδιον γνώρισμα της ανθρωπότητας όλης, σαν μία οντότητα, είναι τελικά η ίδια η ανθρωπιά μας. Ας περάσουμε αυτό το μήνυμα λοιπόν στα αδέλφια μας όλον τον πλανήτη, και πρώτα απ’ όλα σε αυτούς που τείνουν να περιχαρακωθούν από μια κοντόφθαλμη-τοπικιστική αντίληψη και από την έπαρση που προκαλεί η προβολή του στενού θυμικού – και όχι το πλατύ συναίσθημα της αλληλεγγύης και της αγάπης.
* Αναφέρομαι σε βίντεο και ανάρτηση στο site real-democracy.gr
17/6/2011
Δημήτρης Φασόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου